Mehmet Şah Marhan yazdı: Zorla Güzellik!

Her zamanki yerde oturmuştum. Zira ruhumun sessizliğe ihtiyacı vardı. Oturur oturmaz göz göze geldiğim Van Gölü ile bakışıp sohbet etmeye hiç niyetim yoktu.

Yoldaki ve yerlerdeki çamur ve çamur suyundan oluşmuş göletlere, gözlerim takılsın istemiyordum.

Pencereden gökyüzü ile bakışıp gökyüzünün maviliğine odaklandım.

"Gözlerim yere kaymasın" diye de çok özel bir gayret sarfediyordum.
 
Adeta yere bakmamak için gökyüzünün maviliğine sığınıyordum.

Anlayacağınız, "Gözlerim yerdeki çamura ve çöplere ilişmesin" diye direniyordum...

Zira ruhumun keyfini kaçırmaya hiç niyetim yoktu.

Hem mavi, ruhuma çok iyi gelir. Hele gökyüzü maviliği ufkumu açar, ilham verir bana.

Sonra gökyüzü ile aramıza kara bulutlar giriverdi, bir kara kedi misali.
 
Gökyüzündeki kara bulutlar, yağmurun habercisi ve binbir çeşit bahar çiçeklerinin müjdecisi olsa da nafile...

Başımı az öteye doğru kaldırdığımda Süphan Dağı, bütün heybeti ve karbeyaz gelinliği ile "Ne çiçeği, ne baharı" dercesine tehditler savuruyordu.

Makalenin tamamını okumak için tıklayın.